wag
kang masyadong
mag-alala
mahal
kong asawa,
kung
inakala
mong
naging mahirap
ang
aking pagpanaw.
katunayan
halos
di ko naramdaman
ang
mga paso ng sigarilyo
sa
aking hita.
higit
akong naluha,
nang
sumagi sa aking isip
ang
mga tahanang
sinunog
ng militar.
kahit
ang dalawang tusok
ng
icepick sa aking batok,
ay
naging madali
dahil
inagaw ang kirot
nang
ala-ala
ng
mga matang dinukot
at
tinapyas na leeg
ang
hapdi nito.
di
ko na rin pinansin
ang
matigas na bagay
na
ibinagsak sa aking
mukha.
kahit
pa nga ikinadurog
ito
ng lahat ng aking ngipin.
kahit
halos magtalita
ang
aking mga panga
at
lumuwa ang aking mata.
paano,
higit
na mas masaklap
ang
mga di nabalitang
masaker,
strafing,
pamumugot
ng ulo,
ng
kapwa mo rin magsasaka.
ang
mga di na natagpuang bangkay
ang
mga inulilang anak
at
nilisang tahanan
mahal
kong asawa,
kung
maari, wag mo nang
ipatak
ang iyong luha.
ngayong
gabi,
tiyak
magtitipon
kayo sa isang parangal,
mag-aawitan,
magtatalambuhayan,
aalalahanin
ang aking mga ambag.
sa
huling pagkakataon magdudulot
ng
kilabot
ang
aking kabaong sa inyong harapan.
ngunit
may hamon ang pagkahapis,
kukuyom
ang inyong kamao sa iisang nais,
sa
pag-awit ng Internasyunal
maaring
di nyo mapipigilan
papatak
ang inyong luha,
hahalo
sa lupa,
sa
lupang pinatakan ng aking dugo.
kung
magkaganito,
maari
ba mahal kong asawa,
tipunin
mo ang kanilang mga luha,
ihulma
sa hugis ng punglong
itinubog
sa kumukulong asero
ipangako
mo
ring iambag ang ating makikisig
at
masisigasig
na
anak
at
sa dulo ng aking libing
ay
ang sigaw ng makauring
paghihiganti
tungo
sa kalayaan.
29
Mayo 2003
