Bu-lat-lat (boo-lat-lat) verb: to search, probe, investigate, inquire; to unearth facts Volume 2, Number 44 December 8 - 14, 2002 Quezon City, Philippines |
MI
ULTIMO ADIOS Adiós,
Patria adorada, región del sol querida, En
campos de batalla, luchando con delirio Yo
muero cuando veo que el cielo se colora Mis
sueños cuando apenas muchacho adolescente, Ensueño
de mi vida, mi ardiente vivo anhelo, Si
sobre mi sepulcro vieres brotar un día Deja
a la luna verme con luz tranquila y suave, Deja
que el sol, ardiendo, las lluvias evapore Ora
por todos cuantos murieron sin ventura, Y
cuando, en noche oscura, se envuelva el cementerio Y
cuando ya mi tumba de todos olvidada Entonces
nada importa me pongas en olvido. Mi
Patria idolatrada, dolor de mis dolores, Adiós,
padres y hermanos, trozos del alma mía, PAHIMAKAS Pinipintuho
kong Bayan ay paalam, Lupang
iniirog ng sikat ng araw, mutyang
mahalaga sa dagat Silangan, kaluwalhatiang
sa ami’y pumanaw. Masayang
sa iyo’y aking idudulot ang
lanta kong buhay na lubhang malungkot; maging
maringal man at labis alindog sa
kagalingan mo ay aking ding handog. Sa
pakikidigma at pamimiyapisang alay
ng iba’y ang buhay na kipkip, walang
agam-agam, maluag sa dibdib, matamis
sa puso at di ikahapis. Saan
man mautas ay dikailangan,cipres o laurel, lirio
ma’y patunganpakikipaghamok, at
ang bibitayan,yaon ay gayon din kung hiling ng Bayan. Ako’y
mamamatay, ngayong
namamalasna sa silinganan ay
namamanaagyaong maligayang araw na
sisikatsa likod ng luksang nagtabing na ulap. Ang
kulay na pula kung kinakailanganna maitina sa
iyong liway-way,dugo ko’y isabong at
siyang ikinangng kislap ng iyong maningning na ilaw Ang
aking adhika sapul magkaisip ng
kasalukuyang bata pang maliit, ay
ang tanghaling ka at minsan masilip sa
dagat Silangan hiyas na marikit. Natuyo
ang luhang sa mata’y nunukal, taas
na ang noo’t walang kapootan, walang
bakas kunot ng kapighatiang bahid
man dungis niyong kahihiyan. Sa
kabuhayang ko ang laging gunita maningas
na aking ninanasa-nasaay guminhawa ka ang
hiyas ng diwa hingang papanaw ngayong biglang-bigla. Ikaw’y
guminhawa laking kagandahangakoy malugmok, at
ikaw ay matanghal,hininga’y malagot, mabuhay
ka lamang bangkay ko’y masilong sa iyong Kalangitan. Kung
sa libingan ko’y tumubong mamalas sa
malagong damo mahinhing bulaklak, sa
mga labi mo’y mangyayaring itapat, sa
kaluluwa ko hatik ay igawad. At
sa aking noo nawa’y iparamdam, sa
lamig ng lupa ng aking libingan, ang
init ng iyong paghingang dalisay
at simoy ng iyong paggiliw na tunay. Bayaang
ang buwan sa aki’y ititigang liwanag
niyang lamlam at tahimik, liwayway
bayaang sa aki’y ihatid magalaw
na sinag at hanging hagibis. Kung
sakasakaling bumabang humantong sa
krus ko’y dumapo kahit isang ibon doon
ay bayaan humuning hinahon at dalitin niya payapang panahon. Bayaan
ang ningas ng sikat ng araw, ula’y
pasingawin noong kainitan, magbalik
sa langit ng buong dalisay kalakip
ng aking pagdaing na hiyaw. Bayaang
sino man sa katutong giliw tangisang
maagang sa buhay pagkitil; kung
tungkol sa akin ay may manalangin idalangin,
Bayan, yaring pagka himbing. Idalanging
lahat yaong nangamatay, mangagatiis
hirap na walang kapantay; mga
ina naming walang kapalaran na
inihihibik ay kapighatian. Ang
mga bao’t pinapangulila, ang
mga bilanggong nagsisipagdusa; dalanginin
namang kanilang makitaang kalayaan
mong, ikagiginhawa. At
kung ang madilim na gabing mapanglaway lumaganap
na doon sa libinga’t tanging
mga patay ang nangaglalamay, huwag
bagabagin ang katahimikan. Ang
kanyang hiwagay huwag gambalain; kaipala’y
maringig doon ang taginting, tunog
ng gitara’t salterio’y mag saliw, ako,
Bayan yao’t kita’y aawitin. Kung
ang libingan ko’y limat na ng lahat at
wala ng kurus at batang mabakas ,bayaang
linangin ng taong masipag, lupa’y
asarolin at kauyang ikalat. At
mga buto ko ay bago matunaw mauwi
sa wala at kusang maparam, alabok
ng iyong latag ay baya ang
siya ang babalang doo’y makipisan. Kung
magka gayon na’y aalintanahin na
ako sa limot iyong ihabilinpagka’t himpapawid at
ang panganurin mga lansangan mo’y aking lilibutin. Matining
na tunog ako sa dingig mo, ilaw,
mga kulay, masamyong pabango, ang
ugong at awit, pag hibik sa iyo, pag
asang dalisay ng pananalig ko. Bayang
iniirog, sakit niyaring hirap, Katagalugang
ko pinakaliliyag, dinggin
mo ang aking pagpapahimakas; diya’y
iiwan ko sa iyo ang lahat. Ako’y
patutungo sa walang busabos, walang
umiinis at berdugong hayop; pananalig
doo’y di nakasasalot, si
Bathala lamang dooy haring lubos. Paalam,
magulang at mga kapatid kapilas
ng aking kaluluwa’t dibdib mga
kaibigangg bata pang maliit sa
aking tahanan di na masisilip. Pag
pasasalamat at napahinga rin, paalam
estranherang kasuyo ko’t aliw, paalam
sa inyo, mga ginigiliw; mamatay ay siyang pagkakagupiling!
Bulatlat.com We want to know what you think of this article.
|