|
Poems
for Dean
The
following poems were written by Richard R. Gappi as tribute to journalist and human
rights advocate Dean Armando Malay who passed away on May 15. Gappi is a former
editor of the Philippine Collegian, the university student publication of the
University of the Philippines in Diliman, Quezon City and is presently associate
editor of Metro East Watch, a local newspaper in Rizal province. He is a
multi-awarded poet.
Manunulat
Siya
ay manlalakbay;
pangahas
na salta sa kalyehon ng siyudad.
Tulad
ng paruparo, nilisan niya ang nakukubang
palay
sa nayon. Sa sikmura ng esoterikong
lungsod,
ano’t balighong salamin
sa
kumakampay na anino, kapwa ang pisngi
ng
estero at patetikong bilding? Ano’t
binubulag
ng mararangyang liwanag,
nililingkis
ang pakpak ng mga kislap at kurap?
A,
anak ng puta! Gubat ito sa paraiso ng siyudad:
Piso
ang batas, walang tawad! Batas ang piso
walang
patawad! Tinatakal ang lahat,
maging
ang huling pugto ng hiningang salat.
Dahil
dito’y hinugot sa bawat buntunghininga
ng
papel ang pantig ng panulat at pagkamulat.
Sa
harap ng nakahandusay na plakard,
Plastadong pako at martilyo,
Nakayukong palay,
Pumurol
na karet at asarol,
Nabaling tasa ng inosenteng lapis.
At
napudpod na gulong –
Naging
sumpang-kaloob ang angking
puganteng
isip at dila na naging taliba
ng
kondenadong balita:
huhulagpos
tayo
mula
sa malignong kamay ng kapital;
mahahango
ang kalabaw mula
sa
pagkalublob sa burak at kanal.
Kaya
sakali mang sakalin
ang
leeg at daliri ng suwero, kable,
at
tumabang na tabletas; at putulin
ang
dilang apoy ng matatalas
na
kislap-neon, mananatiling may tinig
ang
bawat bukambibig.
Sapagkat
dugo siya sa bawat bukangliwayway
Ng
letra
Ng
salita
Ng diwa
Ng daigdig.
Dayaw
Nakatitig
sa akin ngayon
ang
isa sa iyong mga tulang isasama namin
sa
ilalabas na isyu. Babasahin itong dagdag
sa
bakpak ng mga umaakyat sa arko ng balangaw.
Gayunman,
hindi ito pabigat.
Pinapagpag
pa nga ng iyong mga salita
ang
mga ipa at alikabok na tumuntong sa balikat
Matapos
magpunla ng binhi
O gapasin ang mga talahib.
Hindi
ko kabisado ang balangkas ng iyong mukha.
Hindi
ko naamoy ang iyong pawis.
Hindi
ko narinig ang tilamsik ng iyong tinig.
Ngunit
bakit nagkakatawang-tao ka,
lalo
na ngayong sinusuyo ko ang aking Musa?
Malapad
na giwang ba ang malaking puwang sa edad
upang
hindi natin makita, maamoy, o marinig ang isa’t isa?
Hindi.
Ito
ang tiyak na isasagot ng iyong mga tula.
Sapagkat
kapwa tayo saksi sa pangangalirang ng pitak,
isuma
man natin ang mga edad ay hindi pa rin sasapat
sa
kung gaano katagal nang nasadlak ang kalabaw sa burak.
Dahil
ipinamana mo sa amin ang kredo ng dila,
nagkakamukha
ang mga tula sa mga taong inahitan ng kilay,
silang
isinusulat ang pangalan sa badhi ng kanilang hinlalaki.
Itinuro
mo sa amin:
ang
pilapil sa nayon ang taludtod;
ang
libis na tinatalunton ang saknong;
at
imahen sa tula ang pulang tintang
nakareseta
sa mga dingding at pader.
Kung
kaya nakikita natin ang isa’t isa
sa
bakod ng ngiping nilagas ng pasistang bigwas at batuta;
naaamoy
natin ang isa’t isa sa panghi ng lungsod;
at
narinig natin ang haginit ng makatarungang bala ng pagsulit.
Sa
atin, gatilyong sinasalat ang panulat
habang
nakatutok sa mga kaaway.
Dito
isinisilang at nagkakamukha ang mga tula.
Kung
saan ang gatilyo ay kilay sa noo ng bundok.
Back
to top
We
want to know what you think of this article.
|
