(Paglalapat kay Bonifacio sa pagdaan ni Yolanda)
ni XANDRA CASAMBRE-BISENIO
Bulatlat.com
Ang delubyo’y umuulit, ngayon mas malupit.
Dibdib ay nagsikip, mata’y pumikit, at pagmukat, wala na.
Nangalagas na naman ang mga sanga, silungan, taniman, tahanan.
Tinangay nang ‘sang iglap ang lahat, at ang mga ito’y padabog na ibinalik
nang wasak, durog, putol, walang buhay.
Na paulit-ulit pang sumugat,
nanlunod, pumukol, kumitil ng malay.
Maski ng pinakapaslit,
maski ng pinagpala, ngunit
laluna ng maralita,
laluna ng maralita.
Saan kakapit?
Kung buwan at bituing pangako’y pinako’t sinawi?
Kung likas na kanya’y inagaw na, di pa man bumubuhawi?
Kung batas na di patas ang
nagtatag ng mga gusaling nagpalayas,
nagpatalastas ng pawang buladas,
naningil nang lampas-lampas?
Sa sandatang gumigising, nagpapabangon
Sa sandatang nagpapaliwanag, nagpapahilom
Sa sandatang nagbubuklod, naghahatid ng katarungan.
Sa sandatang nanananggalang, nagbubungkal, nagpapanday.
Sa sandatang nagpapatapang, bumubuhay.
Sa sandatang rumirespeto, nagmamahal.
Sa sandatang bumabago sa lahat.
Sa sandatang bumabago sa lahat.
Sa sandatang bumabago sa lahat.
