NI OLIVER CARLOS
Inilathala ng Bulatlat
Vol. VII, No. 34, September 30-October 6, 2007
Umiiyak ang lupa.
Tumatangis.
Bumabalong…
ang pulang luha ng paghibik.
May pagsamo’t panambitan
ang mga bitak ng palayan;
na naging libingan…
Sa dibdib niya’y sumisibol…
sumasamo’t humihiyaw
ang mga mga patak ng dugo…
Itinigis nilang hamak
na nagtangkang sumigaw…
nagtampisaw sa panganib;
maabot lang…matanaw lang
ang paglayang inaasam
mula sa kalawanging tanikala
ng hinagpis at pagkatimawa…
Nagdadalamhati…
di maikubli ng ulilang bukid
na piping saksi sa bangungot ng gabi…
ang tinig ng pagmamakaawa
niyaong mga nilalang
na sapilitang isinauli
sa sinapupunan nyang humihikbi.
Sa kandungan nya’y nagsiamot ng kandili.
Ang mga bayaning di kilala
walang mukha…
walang pangalan ni palatandaan…
basta na lang tinabunan
sa mababaw nilang hukay.
Ibinaong tila balaraw
sa naghihinagpis niyang dibdib.
Inalisan ng karapatang isalaysay
ang saloobin…
nilagutan ng pangarap
na mabuhay ng tiwasay…
Umiiyak … sumisigaw ang lupa.
“Tinatawag ko kayo…
O, mga anak kong nalagasan!
Kayo na mga naiwang
nangalugmok sa kawalan…
Nasaan kayo?
Kayong mga tinakasan na ng tapang…
magsidalamhati kayo’t manambitan –
Nakalibing ang inyong KALAYAAN!”
Inilathala ng Bulatlat
