Ending impunity entails collective action and the resolve to change the oppressive social system that engenders culture of impunity. We’re definitely not there yet but there are efforts to do so. There is no clear timeline as to when this can be achieved as it depends largely on the victory of the people’s movement, not just the journalists and news media organizations acting as a small sector.
Bagama’t pareho silang binigyan ng oras para magbigay ng presentasyon, isa lang po sa kanila ang may malinaw na haraya (vision) at may malalim na pag-intindi sa pangangailangan ng mga estudyante, guro, kawani, residente, alumni at iba pang sektor ng kampus.
Sa isang sitwasyong patuloy na pinapaslang ang mga peryodista at manggagawa sa midya at kinokompromiso ang kalayaan sa pamamahayag, ano pa ba ang puwedeng gawin ng mga ordinaryong taong katulad natin para mabago ang kasalukuang kalakaran? Malinaw na kailangan ang mahigpit na pakikipagkaisa sa iba’t ibang sektor ng lipunan.
Pero sa panahon ng panlipunang krisis na basta-basta na lang kinikitil ang buhay, at basta-basta na lang ibinebenta ng mismong Pangulo ang soberanya ng bansa, ano pa ang puwedeng gawin ng Panday Sining? Inaasahan ba itong tumalima sa burukrasya sa sitwasyong ang mismong burukrasya ang problema?
Isa ka ba sa mga tinaguriang Duterte Diehard Supporter (DDS)? May dalawang tanong lang po ako sa puntong ito: Taga-Mindanao ka ba? Apektado ka ba ng lindol? Para sa iyo ito kung ang sagot mo ay oo. Pero kung hindi, sana nama’y bigyan mo rin ako ng kaunting minuto. Maikli lang ito dahil mahalaga ang…
Isang kalakasan ng pelikula ang pagsasakonteksto ng personal na pinagdaanan ng pangunahing karakter. Pero malaking kahinaan para sa akin ang pagkakahon ng indibidwal bilang dapat na hiwalay sa isang malawakang pagkilos.
Kung sinusubaybayan mo ang balita, alam mong humihingi ang Light Rail Transit Authority (LRTA) sa gobyerno ng humigit-kumulang P430 milyon. Dahil sa napakalaking halaga nito, alam ko na ang nasa isip mo: “Kaninong bulsa na naman kaya ang tataba dahil dito?”
Sa gitna ng namuong galit sa maraming tao (malamang kasama ka rito), may dalawang bagay na baka nakaligtaan: (1) Nangyari ang GC hindi kamakailan lang kundi ilang taon na ang nakalipas; at (2) Bago ikinalat ang GC sa social media, matingkad ang usapin ng hazing hindi sa UP kundi sa Philippine Military Academy (PMA). Kaya may dalawang pundamental na tanong sa puntong ito: (1) Kung ang GC ay nangyari noon pa, posible kayang nagbago na ang dating hindi katanggap-tanggap na perspektiba ng mga sangkot sa isyu? (2) Sa kasalukuyan, sino ang makikinabang kung ang pampublikong atensyon sa isyu ng hazing ay mapupunta hindi sa PMA kundi sa UP?
Sang-ayon ako sa suhestyong hayaan ang mga opisyal ng gobyerno, lalo na ang mga miyembro ng Gabinete, na gumamit ng pampublikong transportasyon sa pagpasok sa trabaho. Mainam na maranasan nila ang makipagsiksikan, makipagbalyahan at makipagtulakan para lang makasakay. At kung sakaling may pila sa terminal, sana nama’y maarawan o maulanan din sila sa paghihintay sa susunod na traysikel o dyip.
Tunay na may batayan ang kolektibong galit na dapat na nararamdaman ng mga mamamayan. Pero pinipilit ng mga nasa kapangyarihan na huwag gunitain ang nakaraan sa makatotohanang paraan. Una, mahalagang alyado ng mga Duterte ang mga Marcos. Ikalawa, pinipilit sikilin ang kultura ng aktibismo ng kabataan. Ikatlo, binabago ang interpretasyon ng kasaysayan sa kabila ng hindi maipagkakailang datos, partikular ang pagpapalayas sa mga Marcos sa Malakanyang sa pamamagitan ng pag-aalsa ng mga mamamayan noong 1986.
Kung hindi kilala ng mga artistang ito sina Karen, Sherlyn at Raymond, siguro’y napapanahon nang magsaliksik at magsuri. Marahil doon lang nila mapapagtantong tulad ng mga may-ari ng studio at produktong ineendorso nila, sila ay nagagamit din ng AFP, partikular ng ARESCOM, para maging katanggap-tanggap ang gawain ng mga berdugong magnanakaw na, mamamatay-tao pa.