Kaya nga sila nandito, kaya nga iba ang klase ng hotel na tinutuluyan nila, iba ang turistang bus na sasakyan nila, iba ang pagkain na isinisilbi sa kanila, iba ang lokal na lunan na papasyalan nila kaysa sa lokal na mamamayan at turista. At ito ang matingkad sa araw ng hostage-taking. Premyadong katawan ang dayuhang turista, iba ang turing sa kanila: sa abang uri, kinaiinggitan at hino-hostage; sa may kapangyarihan, wine-welcome at hinahayaang ma-hostage.
At ito ang nililikha ng estado sa kanyang mismong mamamayan, ang matutong manlimi at lumikha ng kaantasan, kahit pa ang internalisasyon ng mismong kapangyarihan at rekursong isinasaad ay sa antas ng individualismo lamang. Ang individualismo ay isang katangian ng paranoia dahil sa individual lamang lumilikha ng konfigurasyon ng uniberso na siya ay inaapi, na ang kanyang kwento ang sukdulang melodramatikong sitwasyon, at sa anumang yugto ay maari siyang pumutok.
Nandidilim ang isip, tinulak ng demonyo kahit pa mismong estado ang nagtulak sa kanya para ilagay sa sariling mga kamay ang kanyang redempsyon, kundi man makatawag pansin sa sarili, gaya ng mga umaakyat sa tarpaulin signs sa highway at nakikipagdiyalogo pa sa media at pulisya. Inetsapwera sila at pagtunghay sa tarps sa panahon ni Gloria Arroyo ang rekurso nila dati. Ngayon nga, hostage-taking.
Ito naman ang pangamba ng estado, na ang hostage-taking ay, sa huli, magiging take-no-hostages. Dahil hindi nga ordinaryong hostages ang mga ito, at hindi rin ordinaryong mamamayan ang nangho-hostage. Ang hostage-taker ay simpleng mamamayan wala nang rekurso maliban sa pagtunghay sa kanyang aksyon bilang dramang tinutunghayan ng bansa. Egoismo ito, paranoia at kapraningan itong kondisyon.
At hahayaan lang mismo ng gobyernong mangyari ang nangyari, kasama ang media na biglang nagmaan-maangan sa kanyang etikang obligasyon at sinaad na coverage lamang ng nangyari ang kanilang ipinalabas. Sa madugong katapusan, mga bangkay ng purong kapital ang inaalayan ng bulaklak, ang bus ay iniimbestigahan, at nailibing na ang hostage-taker.
Sa lahat ng ito, puro sablay ang aksyon ni Aquino: nawala sa panahon ng krisis, ngumisi sa photo-op, ipinasara ang kanyang Tweeter account dahil sa sobrang dami ng negatibong reaksyon. Who’s in-charge? Ang kapitalismo ang lumikha ng kondisyon ng pagtunghay sa hostage-taking, ang motibasyon ng individualistikong aksyon ni Mendoza, ang galit ng mga taga-Hong Kong, at ang administrasyong kay bago at kay inutil, tulad nating lahat, kundi ang tumunghay sa palabas, gaya ng ginawa ni Mendoza sa sarili niyang palabas.
Itong intersubjectibong komunidad na likha ng burukrata kapitalismo—ang ng mismong krisis ng kapitalismo at estadong nagtataguyod nito–ang magtitiyak na parating praning ang kanyang mamamayan, at inutil ang kanyang gobyerno. Masigasig ang media na i-televisual itong ipalabas sa akto ng pamumukadkad ng kaganapan dahil ito ay nananatiling kumpetisyon para sa viewership at readership, na ang salin nito ay ang inaakalang higit pang tiwala ng manonood at advertisers.
Sa huli, maging ito ay inaasahan. At sa sobrang inaasahan ito—sa loob ng krisis at peryodikong spektakulong pagputok nito bilang mas higit pang persepsyon ng krisis—ang tinutunghayan ng manonood at mambabasa ay ang kanilang anxiedad: walang magawa lampas ng individualistang aksyon. Humayo at kumuha ng souvenir photong kasama ang bus, dahil hindi na pwede ang mga bangkay ng hostage.
Hindi na raw ngingiti si Aquino sa photo-ops. At ito ang tugon ng burukrata kapitalista sa krisis, ang bigyan ng mga mukhang inaakalang makakapagtago ng krisis, kahit pa ang krisis ang nagluwal at lumalamon dito. (Bulatlat.com)
