Ni Roland Tolentino
Bulatlat.com
Sa dami ng itinatayong bagong gusali, tila may nabubuong skyline ang Metro Manila. Maganda raw sa feng shui ang skyline dahil tulad ng Great Wall of China, kaya nitong I bloke ang negative energies. At tulad ng photogenic shots ng “great cities,” tulad ng Chicago, New York, Shanghai, Seoul at Tokyo, ang skyline ay indikasyon ng pagiging First World (capitalist) hub ng syudad.
Ang problema pa sa skyline ng Metro Manila ay bitak-bitak ang hilera ng gusali, nasisingitan ng mas malawak na patlang ng maykaya at naghihikahos na tahanan at komunidad. At kung gayon, wala pang lubos na cohesion ang pagiging First World nito.
Nananatiling portals para sa First World status ang mga magkakadikit na gusali, na nagbabadya ng posibilidad ng pagkakamit (eventually) ng First World status sa di-kalayuang hinaharap.
Ang kakatwa, ang limitadong panorama ng mga portal ay nasa mismong sityo ng First World sa pangunahing syudad sa bansa. Halimbawa, para makita ang bungi-bunging bahagi ng skyline ng Manila sa harapan ng bay nito, kailangan ay nasa leisure at arts hub ka ng Cultural Center of the Philippines complex o nasa mga yate kang nakaparada’t pumapalaot mula sa daungan sa tabi nito.
O nasa loob ang tumitingin sa mataas na bahagi ng isang skyscraper. Sa isang for-members-only na club sa 33rd na palapag sa isang gusali sa Makati, mayroon kang matatanaw na 180-degree na panorama ng syudad, kasama rito ang mga bagong tayong skycrapers. Kakatwa, kung gayon, ang pakiwaring First World dulot ng infrastruktura—ang skyscraper at skyline—nito dahil exklusibo para sa pribelihiyadong mataas na uri ang pagdanas nito.
Hindi tulad ng “demokratisadong” espasyo ng mall, coffee at tea shops, food belts, at night-out hubs, kailangan ng mas exklusibong pagdanas ng fantasya ng First World, na mismong ang maykayang uri ang kailangang mapaniwala ang sarili nila na nasa bingit na ang syudad at bansa ng First World na pag-unlad at kosmopolitanismo.
Una nang ipinadanas ang pakiwaring First World sa First World enclave sa syudad: ang pinaka-exklusibong sityo ng kapitalismo’t comfort leisure lifestyle, tulad ng The Fort at Eastwood mula sa kaisa-isang natatanging pinagmulan nito, ang Central Business District ng Makati. Ang kakatwa rito, hindi inabot ng ilang dekada ang modernisasyon ng lugar mula sa talahiban at komunidad ng maralitang tagalunsod tungo sa affluence na binibigyan-simbolo nito para sa nakararami at tinatamasa ng iilang nakapaloob rito.
Fast-track ang development dahil kundi man napagpartihan ang pagpapaunlad nito sa ilang realty companies (tulad ng The Fort), ay exklusibo ang naging modernisasyon nito (tulad ng Eastwood). Sustenido, tulad ng nagiging bisyon ng Shoemart sa reclaimed area na kanilang nabili (mula sa mismong gobyerno!) na kasalukuyang kinatatayuan ng kanilang Mall of Asia, ang flagship enterprise sa lugar na ito.
Sa katunayan, matagal nang suportado ng pambansa at lokal na gobyerno ang bisyon at pakiwaring First World ng mga malalaking negosyante. Ang SM North at Trinoma ay mula sa lupain ng pamahalaan. Ang SM ay magtatayo ng isang condominium sa may kanto ng Katipunan at Aurora, na may sinasabing exemption sa zoning law ng Quezon City. Imbis na gawing mass housing ng pambansang pamahalaan ang malawak na lupang na-reclaim nito sa Manila Bay, ito ay tinipak para sa pagpapaunlad ng SM at sa gambling district ng Pagcor.
Ang First World enclaves ay maaring isiping “city on the hill,” isang bisyon ng mga bisyonaryo na magpaunlad mula sa wala. At ito naman ang kanilang inaakda sa kasalukuyan: ang turing sa maralitang komunidad bilang “wala” kundi man balakid sa modernisasyon at ang higit nitong periperilisasyon sa mas malayong lugar, mula talahiban at sukal ay makakapagpatayo sila ng skyscrapers at iba pang amenidad para sa maykayang bumili at dumanas nito.
Ang pakiwaring First World, kahit mas exklusibo sa maykaya, ay nahihikayat na rin sa gitnang uri sa bansa at sa kanilang miyembrong overseas contract workers. Ang mga reality company ay nagtataguyod na ng mga produkto para sa kanilang market: mid-range at mid-price na mga condominium at tahanan sa subdibisyon bilang growth area ng pag-unlad ng mga reality company.
Itinataas ang aspirasyong maabot ang mga tala sa iilan pang may kayang magpaluhod nito at mapabilang sa higit na exklusibong pamayanan ng naghaharing uri sa bansa, kundi man ng lehitimong surrogates na nagpapatakbo nito. Pero ang skyline ay tunay na oasis (na isa pa ring imahen ng katubusan at kalabisan) kahit pa ang bitak-bitak na pagkukumpol ng mga gusali nito ay nanatiling pruweba ng sabayang posilidad: ng aktwal na pag-unlad at ng aktwal na limitasyon nito.
Tulad ng persona na pinag-uukulan ng kantang “Skyline Pigeon” ni Elton John, nananatiling ang kalapati’t nakararaming mamamayan ay naghanangad, nagnanasa na makalipad at umalagwa sa syudad kahit pa ang pag-unlad ng syudad ang naging salarin at malawakang balakid ng kanilang sarili’t kolektibong pag-unlad mula sa abang kondisyon. 
