Kung sakaling pinili niya ang buhay-aktibista, ito ay dahil pinili niyang maging solusyon sa problema. Ang inyong pansariling konsepto ng magandang kinabukasan, ginawa niyang pangmalawakang pagkilos para sa makatarungang kaayusan.
Ang patuloy na pagpapayaman at pagpapalakas ng kapangyarihan ng mga kapitalista ay nangyayari sa patuloy na pagpapahirap at pagpapahina ng mga manggagawa. Ang tanong sa puntong ito: Nagtatagumpay kaya sila? Hindi po.
Pansinin ang sunud-sunod na welga sa iba’t ibang lugar ng Pilipinas. Iisa ang mga panawagan, iba-iba lang ang pangalan ng mga opisina’t pagawaan. Iisa rin ang solusyon ng kapitalista’t pamahalaan, iba-iba nga lang ang porma: Karahasan.
PALIPARANG HONG KONG, Tsina – Sa loob ng ilang oras, darating na ang eroplanong pabalik ng Maynila. Sa wakas, matutuwa na ang mga “pinagkakautangan” ko. Huwag po kayong mag-alala. Hindi po ito usapin ng pera. May mga utang po kasi akong artikulo, pahayag, interbyu, lektyur, seminar-workshop at kung ano-ano pa sa mga susunod na araw,…
Kapitalismo rin ang dahilan kung bakit hindi pinapansin ang reklamo ng mga naagrabyadong pasahero. Walang pakialam ang mga negosyante sa naantalang iskedyul o maging sa buhay o kamatayang sitwasyon (kung mayroon man) ng mga pasahero. Para sa kanilang basta-basta na lang itinatakda ang pagbabago sa iskedyul ng biyahe ng mga pasahero nila, sapat na ang tokenistang paghingi ng paumanhin. Tahimik na lang sila sa kanilang pagkamal ng milyon-milyong kita (o baka naman bilyon-bilyon!).
Kung ang mensahe ni Heydarian ay hindi makita ang “independent” foreign policy dahil sa nangyari sa Reed Bank, iyon ang dapat na titulo ng artikulo.
Higit pa sa isang komplikadong telenobela, malinaw ang maniobra ng papaalis nang liderato ng Philippine Collegian para atakehin ang kalayaan sa pamamahayag. Sa halip na pagbutihin ang paglilingkod sa mga estudyanteng tagapaglimbag ng opisyal na publikasyon, ginugol nito ang oras para sampahan ng kaso ang tingin nila’y kaaway nila.
Mainam ang paminsan-minsang pagbiyahe sa labas ng bansa para makita kung paanong ang mga bagay tulad ng palpak na LRT at MRT sa Pilipinas na unti-unti nang nagiging “normal” ay hindi talaga katanggap-tanggap.
Sadyang tinatago sa makukulay na termino ang sitwasyong napakasaklap para maging katanggap-tanggap. Hindi ito kakaiba sa kamerang nagbibigay ng ilusyon ng pag-unlad kahit na kabaligtaran ang realidad. Hindi nasasapol ng kamera ang lahat ng nangyayari, lalo na ang sitwasyon sa likod nito.